Dzban gliniany o wysokości 30 cm. Wykonany prawdopodobnie przez Aleksandra Bachmińskiego z Kosowa. Powstał przypuszczalnie pod koniec XIX wieku. W zbiorach Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej. Dzban należy do cenionej i poszukiwanej ceramiki pokuckiej. Ceramikę huculską powszechnie nazywa się pokucką, od miejsca jej wytwarzania – regionu Pokucie we wschodnich Karpatach. Do głównych ośrodków ceramicznych należały: Kuty, Pistyń, Kołomyja i Kosów. Dzban jest biały i cały ozdobiony kwiatami i figurami geometrycznym w układzie poziomych pasów. Składa się z okrągłej podstawy, pękatego brzuśca i szyjki z wylewem. Został wykonany zgodnie z procesem technologicznym garncarzy huculskich, czyli po odpowiednim przygotowaniu gliny żelazistej uformowano na kole garncarskim naczynie. Po przeschnięciu nałożono warstwę pobiałki imitującej naczynia fajansowe. Kiedy podkład stężał wykonano poprzez rytowanie motyw zdobniczy. Pomalowano go w kilku typowych dla ceramiki huculskiej kolorów: żółtym, brązowym i zielonym, w końcu nałożono szkliwo ołowiowe i dzban wypalano. Dzban to przedmiot codziennego użytku do przechowywania i podawania różnych płynów, ale również dekoracyjny. Na powierzchni brzuśca znajduje się regularny motyw kwiatowy: ośmiopłatkowe brązowo-żółto-zielone kwiaty oraz kielichowate kwiaty z brązowymi i zielonymi liśćmi, z góry i od dołu tego ornamentu znajduje się cienka brązowa linia. Do brzuśca przymocowana jest szyjka bogato zdobiona regularnie powtarzającymi się sześciopłatkowymi kwiatami oraz dzwonkowatymi kwiatami zakończonymi od góry brązowymi łukami. Pod szyjką jest pas brązowych i zielonych ząbków oraz trójkątów. W połowie brzuśca i pod wylewem umocowany uchwyt. Na krawędzi wylewu wymodelowany dziobek. Powierzchnia pod wylewem w kolorze zielonym z motywem drobnej kratki. Podstawa dzbanka zdobiona geometrycznymi i kwiatowymi wzorami. Średnica wylewu zbliżona do średnicy podstawy.
Dzban (ceramika huculska)
