Siekierka brązowa pochodzi z dawnych zbiorów muzeum. Informacje na temat miejsca odnalezienia i okoliczności nie są znane. Zabytek zaliczyć można do grupy siekierek „środkowoeuropejskich z prosto zakończoną tulejką”. W odróżnieniu od innych okazów zaliczanych do tego typu, posiada delikatnie odmienne zdobienie wsuwanych w siebie potrójnych trójkątów. Ich wierzchołki są zaokrąglone, zwrócone w kierunku ostrza. U pozostałych siekierek wierzchołki są ostre. Najprawdopodobniej takie siekierki wiążą się z miejscową produkcją wzorowaną na formach zakarpackich. Nieliczne analogie pochodzą z terenów Słowacji. Wymiary siekierki 12 x 4,7 x 3,7 cm, ciężar 300 g. Odlana z brązu. Datowanie siekierki umieścić można w przedziale czasowym pomiędzy 1200-1100 r. p.n.e. Szczegółowe określenie funkcji pełnionej przez siekierki w okresie pradziejowym nie jest łatwe. Mogły służyć zarówno jako narzędzia, jak i broń bądź być wyznacznikiem pozycji społecznej jej posiadacza. Być może siekierki pełniły funkcję pieniądza przedmonetarnego na co wskazywać może zestandaryzowana forma i zbliżony ciężar poszczególnych typów. Niemniej jednak w głównej mierze uznawane są za przedmioty służące do obróbki drewna. Rzadziej przypisuje się im funkcję broni. Przedmioty tego typu odlewane były w specjalnie przygotowanych formach glinianych lub kamiennych. Siekierki z tulejką i uszkiem należą do najmłodszych typów brązowych siekierek. Okazy zaopatrzone w tulejkę umożliwiały osadzenie w niej uchwytu, którego rolę pełnił odpowiednio przygotowany kij. Niewielkie uszko służyło do połączenia siekierki z drewnianym trzonkiem. Poprzez uszko przeciągano sznur bądź rzemień, następnie okręcano go dokładnie dookoła drzewca lub blisko brzegu tulejki. Znaczna część odnajdywanych okazów tego typu to formy zakarpackie. W większości koncentrują w części południowej Polski, między innymi na terenach objętych osadnictwem tarnobrzeskiej kultury łużyckiej.
Siekierka brązowa
