Obraz „Portret starej kobiety”

Autor nieokreślony (podpisany V. Mos.. lub V. Mof…), „Portret starszej kobiety”, pierwsza połowa dziewiętnastego wieku, farby olejne na płótnie. Obraz o wymiarach: 69 na 57 cm. Zbiory Muzeum Narodowego Ziemi Przemyskiej w Przemyślu. Obraz przedstawia kobietę w ujęciu na wprost, do wysokości bioder. Kobieta ma twarz o okrągłych policzkach, wystającym, podwójnym podbródku i wąskich zaciśniętych ustach. Nos ma duży, oczy błękitne, brwi jasne, a czoło wysokie. Jej bardzo jasna, niemal biała cera kontrastuje z bardzo ciemnymi, brązowymi włosami. Włosy upięte są w dwa koki po bokach głowy, na wysokości uszu. Przewiązane są czarną wstążką nad czołem. Na głowie założony ma czepek obszyty dwoma rzędami falbanek, które otaczają twarz portretowanej. Czepek związany jest pod szyją błękitną wstążką. Nakrycie głowy u kobiety oznacza, że była ona mężatką lub wdową. Na krótkiej szyi znajduje się podwójny sznur pereł spiętych z przodu okrągłą zapinką. Kobieta ubrana jest w czarną suknię z szerokim dekoltem i bufiastymi, długimi rękawami. Na skraju dekoltu, na środku przypiętą ma broszkę z perłami. Portretowana trzyma w dłoni na wysokości pasa białą chusteczką w drobne, niebieskie kwiatki, prawdopodobnie niezapominajki. Na przedramionach zarzucony ma ciemnoniebieski szal. Tło obrazu jest bardzo ciemne, brązowe. Obraz jest przykładem portretu mieszczańskiego z pierwszej połowy XIX wieku. W tym okresie (w latach 1815 – 1848) stylem dominującym w środowiskach mieszczańskich był Biedermeier. Widoczny był on głównie w meblarstwie i w urządzaniu wnętrz mieszkalnych. Miały być one funkcjonalne i wygodne. Salony, jak ten, w którym się znajdujemy, to miejsca, gdzie spotykała się rodzina, gdzie spędzano mile czas na wspólnym muzykowaniu, rozmowach i gdzie przyjmowano gości. Miało to być zatem miejsce odznaczające się skromną elegancją i zarazem przytulnością. W malarstwie styl ten charakteryzował się nieupiększonym realizmem, odejściem od idealizacji postaci, prostotą, specyficzną powagą i pochwałą życia rodzinnego. Częste było portretowanie całych rodzin. W portretach pojedynczych osób istotne były detale mówiące o statusie społecznym portretowanego, czy portretowanej, zawodzie, czy zamożności danej osoby. Na opisanym wyżej portrecie przedstawiona została kobieta w średnim wieku, bogata mężatka lub wdowa, o czym świadczą: czepek na głowie i noszona przez nią biżuteria.