Różnego rodzaju pachnidła były znane już w starożytności. Podczas wykopalisk w Egipcie znaleziono szklane flakoniki na perfumy. Były znane i w innych krajach antyku, nie zapomniano o nich w krajach arabskich. W Europie wrócono do nich w średniowieczu, a od renesansu coraz bardziej zaczęły zyskiwać na popularności i na znaczeniu. Przede wszystkim ze względu na zapach, który nie tylko sprawiał przyjemność, ale maskował różne nieprzyjemne odory spotykane powszechnie w tamtych czasach. Podstawę perfum stanowią substancje zapachowe, głównie olejki, utrwalacze zapachu i rozpuszczalniki, przede wszystkim alkohole, stanowiące podstawę płynnych zapachów. Użycie alkoholu, mającego właściwości dezynfekcyjne, nadawało podobne cechy perfumom, choć ich użytkownicy zapewne nie zdawali sobie z tego sprawy. Przez wieki używano naturalnych substancji zapachowych, przede wszystkim kwiatowych olejków eterycznych. Wyrobem perfum zajmowali się wyspecjalizowani rzemieślnicy, ale wody zapachowe oparte na podobnej zasadzie jak nalewki produkowano też domowym sposobem. Były tańsze, ale też nie tak trwałe jak produkty zawodowców. Ze względu na cenę perfumy były zwykle przechowywane w niedużych pojemnikach, w przeciwieństwie do różnego rodzaju wód perfumowanych. Takim przykładem jest kuferek z pokrywą, a w nim dwa duże szklane flakony z korkami, umieszczone w dopasowanych przegrodach. Nie wiadomo, czy są one wyrobem perfumiarskim, czy domowym, ale zachowały się w nich kwiaty lilii w alkoholowej zalewie.
