Retuszernie w dawnych zakładach fotograficznych miały do spełnienia bardzo ważne zadanie – poprawy wyglądu gotowej fotografii. Istniały różne rodzaje retuszu, do których służyły specjalne narzędzia – tusze, barwniki, pędzelki. Podstawowe rozróżnienie to retusz pozytywowy i negatywowy. Ten pierwszy polegał na poprawianiu gotowych odbitek, drugi na poprawianiu negatywów. Właściwy retusz to usuwanie różnego rodzaju niedoskonałości – plamek, niedoświetleń, wyrównywanie intensywności naświetlenia negatywu, np. tła. Retuszem nazywane bywa też poprawianie wyglądu modela, np. zaznaczanie oczu. Ze względu na skąpość relacji trudno dziś dokładnie określić jak i czym wykonywano retusze na najwcześniejszych fotografiach. Wiadomo jednak, że w każdym zakładzie fotograficznym takie pomieszczenie funkcjonowało. Jednym z głównych elementów wyposażenia był tzw. stolik retuszerski, rodzaj trójdzielnej ramki połączonej zawiasami, z możliwością regulacji nachylenia poszczególnych części, z których środkowa była wypełniona matowym szkłem, dolna lustrem, a górna drewnianą płytką pomalowaną na czarno. Retuszowane negatywy kładziono na szkle, a lustro odbijało światło z okna i rozświetlało pole pracy, natomiast górna część redukowała refleksy i cienie. W momencie kiedy weszło w użycie światło elektryczne matową płytkę podświetlano reflektorem. Do retuszu odbitek wystarczało dobre oświetlenie. Retusze negatywów zwykle wykonywano tuszem, ołówkiem, a także odpowiednimi płynnymi barwnikami, a w skrajnych przypadkach wyskrobywaniem emulsji, pozytywów podobnie, głównie jednak ołówkiem lub wyskrobywaniem. Bardzo często powierzchnię retuszu dodatkowo zabezpieczano odpowiednimi lakierami. Zapewne też w retuszerni kolorowano pozytywy, do czego służyły specjalne farby. Kolorowane odbitki, szczególnie jako kartki pocztowe były popularne właściwie przez cały czas funkcjonowania fotografii czarno-białej. Wyparły je, w przypadku kartek barwne druki coraz lepszej jakości, a w końcu kolorowa fotografia.
