Osiemnastowieczna ikona w obudowie ołtarzykowej ma interesującą ikonografię podejmującą temat Niepokalanego Poczęcia Matki Boskiej. W dolnej partii malowidła stoją lekko zwróceni ku sobie św. Anna i św. Joachim. Z ich piersi wyrastają pędy łączące się w jedną łodygę zwieńczoną białym kwiatem, na którym stoi młodzieńcza Maryja otoczona rytowaną promienistą mandorlą i główkami anielskimi. Ponad Maryją widoczny jest Duch Święty i wyłaniający się z półkoliście zaznaczonych obłoków Bóg Ojciec błogosławiący gestem otwartych ramion. Ikona powstała około połowy XVIII wieku, a dogmat o Niepokalanym Poczęciu Maryi zatwierdzono dopiero 8 grudnia 1854 roku. Dogmat ten podkreśla, że Maryja z Nazaretu „od pierwszej chwili swego poczęcia – mocą szczególnej łaski i przywileju wszechmogącego Boga […] została zachowana jako nietknięta od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego”. Zwraca uwagę ludowa stylistyka malowidła: sprymitywizowane formy i ograniczona gama barw sprawiają, że zabytek ten można określić jako dzieło artysty kręgu rybotyckiego. Ikona pochodzi z cerkwi w Babicach, a do zbiorów trafiła w 1966 roku.
