Ten wysokiej klasy artystycznej wizerunek Matki Boskiej Nieustającej Pomocy trafił do muzeum we wrześniu 1963 roku. Ikona prawdopodobnie pochodzi z początku XX wieku, ale wprawiono ją w znacznie starszą ołtarzykową obudowę i – jak wskazują archiwalne zapisy – umieszczono w kapliczce w Posadzie Rybotyckiej, gdzie niezabezpieczona – niszczała. Charakterystyczna cecha tych wizerunków to podobieństwo kompozycyjne do Hodegetrii, ale, poprzez ukazanie emocji Matki i Dziecka, ideowa bliskość do Eleusy. Emocje te wyrażone są dzięki gestom Jezusa: objęcie obiema dłońmi dłoni Maryi oraz gwałtowany obrót, w czasie którego zsuwa się sandałek z Jego lewej stópki. Przestrach Dzieciątka i smutek Matki został spowodowany nagłym pojawieniem się Archaniołów niosących narzędzia męki. Pierwowzór ikony powstał w epoce późnobizantyńskiej, a popularność zyskała ona dzięki malarzom italo-kreteńskim jako Matka Boska Pasji już po upadku Cesarstwa Wschodniego. Jedna z ikon trafiła w XV wieku do kościoła augustianów w Rzymie, a następnie do wybudowanego na jego miejscu w 1866 roku kościoła redemptorystów. Otoczono ją tam kultem jako Matkę Boską Nieustającej Pomocy. Redemptoryści wykonali wiele tysięcy jej kopii i dzisiaj jest ona najpopularniejszą ikoną czczoną w Kościele Katolickim
