Płaskorzeźba „Pokłon pasterzy”. [MPH-2100, wystawa Credo]
Płaskorzeźba „Pokłon pasterzy” jest jednym z najciekawszych zabytków w zbiorach muzeum. Powstała w pierwszym dziesięcioleciu XVII wieku, reprezentuje sztukę sakralną obrządku łacińskiego. Według zapisów w inwentarzu płaskorzeźba trafiła do zbiorów w 1920 roku, przywieziono ją z Przedzielnicy koło Dobromila. Jednakże nie udało się ustalić, z którego kościoła pochodzi. Nie znamy autora płaskorzeźby, natomiast udało się odnaleźć wcześniejsze dzieło, które mogło być inspiracją dla rzeźbiarza. Mowa tu o plakiecie metalowej o tym samym tytule z 1561 roku wykonanej przez Giana Federica Bonzagniego z Parmy. Kompozycja włoskiego artysty zyskało pewną popularność, czego dowodem są jej powielania w innych materiałach. Prezentowana scena „Pokłon pasterzy” jest typowym przedstawieniem z tematu narodzin Jezusa. Zawiera w sobie język symboli, rozpoznawalny dla widza: na niebie widać gwiazdę – symbolizującą właściwą drogę do poznania prawdy. Pasterz w lewym rogu, trzyma baranka – jako zapowiedź przyszłej ofiary Chrystusa. Pod jego kolanem leży roztłuczona kolumna – symbol upadku starego zakonu, a następstwa nauk Jezusa. Przedstawiona w tle architektura klasycystyczna odnosi się do trwałości i siły nowego prawa opisanego w ewangeliach. Płaskorzeźba jest po konserwacji, podczas której usunięto wtórną przemalówkę, pod którą była oryginalna polichromia.