Obraz „Wesele huculskie”, namalowany został przez Stanisława Sichulskiego w 1938 roku. Kazimierz Sichulski był malarzem okresu Młodej Polski i dwudziestolecia wojennego. Urodził się w 1879 roku we Lwowie. Wykształcony w Krakowie, w Akademii Sztuk Pięknych przez Józefa Mehoffera, Leona Wyczółkowskiego i Stanisława Wyspiańskiego. W swojej twórczości często podejmował tematy ludowe, chętnie malował sceny z życia Hucułów, stąd nazywany był barwnym ilustratorem Huculszczyzny. W kręgu jego zainteresowań była również karykatura. Kazimierz Sichulski znany jest ze swoich satyrycznych rysunków, przedstawiających osoby ze świata kultury i polityki polskiej sprzed drugiej wojny światowej. Zmarł w 1942 roku we Lwowie. Temat wesela huculskiego był wielokrotnie podejmowany przez malarza. W przypadku obrazu w zbiorach Muzeum Narodowego Ziemi Przemyskiej, Kazimierz Sichulski podszedł do tematu z rozmachem i wielką swobodą malarską. Obraz znakomicie oddaje barwność ubiorów Hucułów oraz zwyczaje dotyczące obrzędu zaślubin tej mniejszości kulturowej zamieszkującej górskie tereny Karpat Wschodnich. Scena ma miejsce w pejzażu, nad rzeką, w czasie chłodnej jesieni, o czym świadczą ciepłe ubrania przedstawionych na obrazie osób, mających na sobie kożuchy i wełniane serdaki, kierpce i wysokie skarpety. Na głowach mężczyzn widać kapelusze z podwiniętym rondem – tzw. krzesania lub „krysania” ozdobione kolorowymi cekinami i wstążkami, a na głowach kobiet kolorowe chusty. Mężczyźni ubrani są w szerokie spodnie, a kobiety białe spódnice i karminowo-pomarańczowe zapaski okrywające biodra i uda. Barwności całej kompozycji dodają żółtawo-pomarańczowe jesienne trawy i drzewa w tle. Na pierwszym planie widzimy kroczący w lewo orszak weselny z panną młodą, zwaną „kniahynią”, siedzącą na koniu w centrum kompozycji. Kobieta wyróżnia się białym serdakiem i kolorową opaską na głowie z białymi kwiatami na skroniach. Tuż za nią, lecz nieco w cieniu przedstawiony został „kniaź”, czyli pan młody. On również ma taki sam biały wełniany serdak ślubny, a na głowie kolorowo przyozdobiony kapelusz. Konia panny młodej prowadzi idąca po prawej stronie starościna trzymająca zakrzywioną laskę, ozdobioną barwnymi wstążkami. Jej znakiem szczególnym oprócz laski, jest podobna opaska, jak u panny młodej. Orszakowi towarzyszą muzykanci. Jednego z nich, grającego na skrzypcach widzimy po prawej stronie starościny. Orszak prowadzi tanecznym krokiem starosta weselny, ukazany w lewym dolnym rogu obrazu, trzymający rózgę weselną, czyli gałąź przystrojoną kolorowymi wstążkami, z nabitym na nią korowajem, to jest rodzajem pieczywa, którym podzieli się para młoda podczas obrzędu zaślubin. Rzeką spływają flisacy, a na przeciwległym brzegu widać ludzi, którzy tańczą i machają widząc idący orszak.
